Lord (08.10.2003 – 30.12.2017).

Niestety mam smutną wiadomość na koniec roku – 30 grudnia krótko po północy odszedł od nas nasz kochany Lordzik. Mimo że przyszedł do nas już w dość zaawansowanym wieku (miał wtedy niecałe 13 lat), to wszystkim wydaje się, jakby spędził z nami co najmniej pół życia. Będzie mi bardzo brakować jego obecności na legowisku w salonie (położyłam tam jego kocyk, kiedy do nas przyjechał, żeby nie czuł się samotny na początku pobytu u nas i tak już zostało), poszczekiwania na koty, które śmiały się bawić w pobliżu kocyka, pochłaniania zawartości miski w rekordowym tempie, otwierania drzwi od tarasu „taranem” podczas powrotów z przechadzek po ogrodzie, przestępowania z łapy na łapę (zarówno w pozycji siedzącej jak i leżącej), żeby zwrócić na siebie uwagę, posyłania mi pełnych wyczekiwania spojrzeń z legowiska, żebym podeszła i go pogłaskała, czasem w połączeniu z poszczekiwaniem, jeśli się ociągałam (bo przecież taki starszy pan mający problemy ze stawami nie będzie się sam fatygować), entuzjastycznych powitań babci Halinki (bo dobrze wiedział, że kiedy ona u nas jest, częstotliwość posiłków znacznie się zwiększa), czy nawet charakterystycznego sapania, które nieodłącznie towarzyszyło wszystkim spacerom. I jeszcze wielu innych drobiazgów.

Można się zastanawiać, czy warto adoptować starszego psa, skoro wiadomo, że niedługo trzeba się będzie rozstać, ja jednak jestem przekonana, że jak najbardziej warto. Mimo że teraz jest ciężko, to smutek wkrótce minie, a zostaną bezcenne wspomnienia.

Justyna z rodziną

 Poprzednie wpisy:
12-letni labrador – szczęśliwe zakończenie
12-letni labrador cd.
12-letni labrador potrzebuje pomocy
BRĄZOWY STARUSZEK – NAJPIERW WYSTAWY, POTEM BEZDOMNOŚĆ?