Tadzio za tęczowym mostem. Jest taki retriever mniejszy, mało wymagający i do tego karmelkowy samuraj 🙂

Tadzio spędził w hoteliku już ponad dwa tygodnie i teraz wygrzany, z pełnym brzuszkiem i większym zasobem sił pokazuje swój prawdziwy charakter. Jaki jest więc nasz karmelowy staruszek? Tadzio to przede wszystkim chodząca przytulanka! Na zdjęciu trudno go odróżnić od pluszowego misia. Uwielbia spać na kolankach niczym puchaty termoforek i szuka kontaktu człowieku, aby się w niego wtulić. Kocha wylegiwanie się w ciepełku – może próbował kiedyś wejść do piekarnika i stąd ten jego kolor pysznie wypieczonego biszkoptu… Choć Tadzio uwielbia ludzkie towarzystwo, podobną miłością nie darzy innych psów. Trudno sobie jednak wyobrazić, żeby mógł zrobić psiemu kompanowi krzywdę! Jego ostrzegawcze powarkiwanie i poważne minki całkowicie wystarczają, aby zapewnić mu spokój od harcujących psiaków. Na pewno sami znacie psy o niewielkiej posturze, które nie muszą być fizycznie tytanami, aby w domu zyskać szacunek dwukrotnie większego psiego rodzeństwa, prawda? Tadzio to w małym ciele duży duch!

W domu Tadzio jest grzeczny, nie w głowie mu figle i niszczenie otoczenia. Bo ta jedna demolka w kuchni, gdy dobrał się do kosza na śmieci, chyba się nie liczy? Pokazuje tylko, że w Tadziu pomimo zaawansowanego wieku wciąż tli się iskierka życia i to wcale nie taka mała! Coś tam musiało pysznie pachnieć, bo Tadzio to po spanielowemu niezły głodomorek! Kolejnym znakiem, że Tadzio czuje się coraz lepiej, jest fakt, że zaczyna się przeciągać. To już nie ta sama zziębnięta kulka!

Tadzinek przechodzi naukę zachowania czystości i odnosi już na tym polu pierwsze sukcesy. Trudno oczekiwać, że w przypadku seniora, który całe życie był psem podwórkowym, pójdzie to błyskawicznie, dlatego cieszy każda potrzeba załatwiona na dworze. Tadzio potrafi już zasygnalizować konieczność szybkiego wyjścia, kręcąc się w kółko, więc jesteśmy dobrej myśli. Jako pies spokojny Tadzio nadaje się doskonale na towarzysza starszej osoby – tupta za człowiekiem łapka za łapką w takim tempie, że nie zachodzi ryzyko ucieczki! Tadzio jest zresztą domatorem. Podejrzewamy, że nawet wygrzewanie się na kolankach swego człowieka na tarasie czy balkonie w wiosennym słońcu spełniłoby jego wyobrażenie o aktywności fizycznej.

Tadzio jest psem niezwykle wyrazistym, jego poważne minki nijak się mają do przytulaśnego usposobienia, stąd jego wyjątkowość. Ulubiona minka i poza Tadzia to sfinks. Nasz charyzmatyczny staruszek mruży te swoje brązowe ślepka aż wyglądają jak skośne kreseczki i przybiera pozę niczym starożytny posąg. Analiza cech fizycznych Tadzia doprowadziła nas zresztą do niezwykłych wniosków. Odkryłyśmy, że jest to przedstawiciel nieznanej w Polsce rasy spaniel japoński. Te piękne i opanowane psy o godnej postawie towarzyszyły samurajom, cechując się niezwykłą odwagą i lojalnością. W czasie trudnych wypraw były odpowiedzialne za wyszukiwanie pożywienia w najtrudniej dostępnych miejscach…

To oczywiście żart, taka rasa nie została odnotowana w żadnym związku kynologicznym, co oznacza tylko jedno: Tadzio jest jedyny w swoim rodzaju! Nie potrzebuje rodowodu, żeby być najkochańszym i najzabawniejszym psiakiem, który tak jak wszystkie inne potrzebuje po prostu ludzkich kolanek na ukochane drzemki.

Szukamy więc kolanek dla Tadzia. Gdy psiak ma cudowną opiekę i nie patrzy już zrezygnowany zza schroniskowych krat, sprawa nie wydaje się może pilna. To tylko pozory. Hotelik nie zastępuje domu – to tylko etap przejściowy, gdy nie ma możliwości umieszczenia psiaka od razu w domu stałym. Nie chodzi jedynie o to, że psiaki przywiązują się do opiekunów i otoczenia, gdy taki tymczasowy pobyt się przedłuża. Po prostu dla staruszków takich jak Tadzio czas płynie szybciej… Każdy kolejny miesiąc w hoteliku oznacza miesiąc, którego Tadziowi już nie będzie dane spędzić we własnym ukochanym domku.

Musimy więc dotrzeć do Tadziowego Człowieka. Bardzo prosimy o udostępnianie naszego karmelowego samuraja!

oprac. Marta Michalak

Troszkę było już o Tadziu: Dzień Psiego Seniora

Ogłoszenie grzecznościowe.