List z domu:

Mam na imię Baron, takie imię mi dali moi nowi opiekunowie, w schronisku wołali na, mnie Master – też ładnie – ale co Baron to Baron.

Mój nowy dom dzielę z urocza labradorką Xenią – 10 letnią matroną, lecz nie stroniącą bynajmniej od zabawy i wygłupów. Ja powoli się oswajam, poznaję i wszędzie chodzę za Panią, bo ja w ogóle jestem taki czuły i kochliwy, patrzę na wszystkich z miłością, ufnością i oddaniem. Mówią, że jestem grzeczny, słodki i piękny. I to prawda, choć nie wypada może samemu się tak chwalić? Aha jest jeszcze kot – Ryszard, jesteśmy dla siebie uprzejmi, Ryszard przygląda mi się z zainteresowaniem, ja też ze swej strony sonduję jak rokuje ta znajomość, ale myślę, że do końca tygodnia będziemy już kumplami, może nawet Ryszard mnie tak jak Xenię będzie po uszach całował.

Ale żeby dopełnić niniejszy obrazek a słowa moje nie były puste prześlę fotek kilka. Tylko proszę nie myśleć, że tak się stroję, bo niby Baron jestem i to jakaś arystokratyczna moda – ten kołnierz to dla zdrowotności, miałem dzisiaj taki mały zbieg i muszę się trochę w nim pomęczyć. I jeszcze jedno – moja opiekunka mówi, że jestem żebrakiem – chodzi o jedzenie, po prostu jak widzę papu, to zapominam o manierach, no porostu jadłbym zawsze, wszędzie i wszystko. Ale moja Pani mówi, że już mnie tego żebrania oduczy, bo ona nie lubi, jak pies kładzie pysk do talerza, a ja tak niestety robię. Dlatego czeka mnie kilka lekcji dobrego zachowania dotyczącego kulturalnego jedzenia.
Reasumując jestem szczęśliwy i reszta domowników też.
Pozdrawiam i życzę każdemu samotnemu stworzeniu tyle szczęścia, ile mnie spotkało.

Poprzedni wpis:
Ten piękny labrador potrzebuje pilnie domu