Wyadoptowana. Była sunią trzymaną dla zysku, teraz czeka na swój wymarzony dom.

Wiadomości z domu tymczasowego.

Wszędzie jej pełno, chodzi za człowiekiem krok w krok. Wg mnie dziewczyna nadrabia wszystkie lata spędzone w zamknięciu” – Kiedy Ziajka przyzwyczaiła się do nas i kiedy zrozumiała, że zniknięcie za ścianą lub drzwiami nie oznacza, że została pozostawiona sama sobie, odpuściła. Teraz kiedy wstaję rano i kręcę się po kuchni, mówię, żeby poszła się położyć, a ja tu cały czas będę, to Ziajka wraca do pokoju. Kładzie się na łóżku tak, żeby mnie widzieć. Chwilę obserwuje, czy czasami nie zniknę, a później słychać już tylko głośne chrapanie . Myślę, że z czasem będzie tylko lepiej. Ona bardzo potrzebuje uwagi człowieka, swojego człowieka i kiedy zrozumie, że jest już na stałe w czyimś sercu, to będzie spokojna i ‘wyluzuje’.

„Nie lubi zostawać sama, co głośno i stanowczo obwieszcza. Po tygodniu mogę stwierdzić, że jest już dużo lepiej. Zdarzają się sporadyczne popiskiwania, ale coraz rzadziej. Powoli zaczyna rozumieć, że wrócimy i chyba bierze dobry przykład z Inki” – Ten punkt przenika się z poprzednim, kiedy zrozumiała, że zawsze wrócimy przestała szczekać, piszczeć i czuwać pod drzwiami czekając na nasz powrót. Teraz spokojnie śpi na łóżku lub u siebie. Będziemy jeszcze testować, jak zachowa się kiedy zostanie całkiem sama w domu (bez Inki). Zdamy relację.

„Intensywnie pracujemy nad najważniejszymi problemami w zachowaniu Ziajki. Pierwszy z nich to słaba, jak to u wielu psów kojcowych umiejętność chodzenia na smyczy” – Jeśli idziemy w trójkę (Ziajka, Inka i ja) to Ziajka próbuje dotrzymać kroku Ince, która zawsze wszędzie musi być pierwsza, więc to chodzenie na smyczy bywa chaotyczne. Natomiast jeśli idziemy z Ziajką na spacer tylko we dwie, to pięknie potrafi iść przy nodze i nie ciągnie, a nawet jeśli się zdarzy, to łatwo daje się skorygować .

„a drugi to szczekanie na prawie każdy odgłos usłyszany za drzwiami do domu. Obszczekiwanie gości też nie jest jej obce. Zero w tym agresji, świadczyć mogą o tym kopytka w górze po dwóch minutach wizyty nowo poznanego gościa i spojrzenie pt : „smyraj mnie po brzuszku człowieku””- Przyzwyczaiła się już, że mieszkanie w bloku ma swoje minusy, jak choćby głośni sąsiedzi. Zdarza się jeszcze szczekać na odgłos pukania lub dzwonka, ale coraz rzadziej. Goście, obcy ludzie na ulicy lub psy również mogą usłyszeć jej głos, ale wynika to bardziej ze strachu niż agresji. Nie każdego obszczekuje, zdarzają się ludzie i psy emanujący tak dobrą energią, że Ziajka bez strachu podchodzi i daje się głaskać lub obwąchać .

„Uczymy się również podstawowych komend” – Ziajka jest pojętną uczennicą. Uczymy się siad, leżeć, stój, do mnie, noga. Skupianie uwagi też jest ważnym ćwiczeniem, bo Ziajka ma tendencję do opuszczania wzroku kiedy się do niej mówi lub ją głaszcze. Wygląda wtedy jakby przepraszała, że żyje. My wiemy, że nie musi za to przepraszać i staramy się sprawić, żeby zawsze nosiła pyszczek wysoko i była szczęśliwą psiną.

Sunia ma ok. 5 lat.

Poprzednie wpisy:
Ziajka – labradorka do adopcji c.d.
Ziajka – labradorka do adopcji